Στη σκοτεινή ησυχία των πελάγων και των νεκροθαλάμων,

ΕΝΤΟΣ των ορίων του παγερού σύμπαντος,

ΟΠΟΥ υψώνονται οι εκρήξεις του πεινασμένου φωτός,

ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ εμφανίζεται Ο ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ,

ΟΤΑΝ τα χρώματα της κεφαλής του ίππου επιτίθενται στην όρασή του,

Να εξηγήσει τους ΔΑΙΜΟΝΕΣ των ονείρων μας

Να εγείρει τη δύναμη των σκιών περιπαίζοντας τη σιγουριά μας

Μια περίεργη γλώσσα ψιθύρων

ηχεί από χιλιάδες στόματα

Σέρνεται σα φίδι γέρικο

της  πολιτείας μας κραταιό σύμβολο.

Εύκολα ξιπάζονται όσοι ηγούνται της ψιθυριστής οργής

τελάληδες και ακόλουθοι αυτοί του πλήθους

ταξιδεύουν

με γόνατα γυμνασμένα  στις  λαθραίες υποκλίσεις

μπρος στον αυτοκράτορα και στους θεούς

– αυστηρώς και μόνον εντός των ανακτόρων  φυσικά –  

Αυτές τις μέρες της Γέννησης

Θα πρέπει

τα εμπορεύματα να αγιάζονται

Με τις ψυχές σε ανάταση στις λαμπρές εκκλησιές

Τα θεία βρέφη από πλαστικό θαυματοποιούν με τους συμβολισμούς τους το εμπόριο των επίγειων παραδείσων

Φώτα και δρόμοι
Να πορεύονται οι μάγοι των πολύτιμων δώρων

στις ανθηρές συνοικίες όπου γεννιούνταν οι ροδαλοί χριστούληδες

παρά στις λάσπες των πεινασμένων μικρών θεών.

Πόση δικαίωση της ιερότητας και της ευσέβειας

ας μετρήσουμε τώρα.

Τα κίτρινα στάχια σαπίζουν τα βράδια

από την αλμύρα που κουβαλούν

όλοι αυτοί οι περίεργοι άνεμοι της Ανατολής.

Θυσίες χάρισμα στο καλοκαίρι

Φεύγει κι έρχεται η πυρά του δαιμονικά

Τα μεσημέρια όλοι οι ίσκιοι ανεξαιρέτως καίγονται.

Δε μιλούν, δεν κινούνται, δε συνωμοτούν.

Περπατούσαμε την ανηφόρα

ανεβαίνοντας

– με τις ψυχές μας βουβές –

κοιτώντας  πίσω

είδαμε

την κοιλάδα να βυθίζεται στην πάχνη

τα δέντρα να υποφέρουν  στα ξεφλουδισμένα τους σώματα,

τα άνθη να ευωδιάζουν στην αθωότητά τους

τα αδέσποτα σκυλιά να χαμηλώνουν το κεφάλι

Εν εκστάσει  αυτός  ο γύρω  κόσμος

κι ο δρόμος  στίβος σκληρός.

« Αγωνίζεται  το φως να μην πνιγεί  στη λάσπη»

Δεν άντεξες  την πίκρα

Των χλευασμών μες τις ωδές των πουλιών,

Έγειρες  στη συγχώρεση

Όπως σεμνά ο πελαργός 

δίνει  τροφή  το αίμα του

στους  πεινασμένους νεοσσούς του.

Παραδέξου:

Είναι το φως που τρέφει τα δέντρα,

Δε γίνεται να τυφλωθούμε περισσότερο,

έχουν χαραχτεί οι δρόμοι

Όσο να περπατήσουμε πάνω στα μάρμαρα των προγόνων,

οι αυλακιές από τα ατσάλινα, λαμπερά υνιά μας δεσμεύουν

αυστηρά μετρώντας τα βήματά μας.

Κένταυροι ψωνίζουν γυαλικά
για να στολίσουν τα κορμιά των νυμφών στα νοητά μας δάση

Με τα κοφτερά αναρίθμητα θραύσματα, έργα των οπλών τους
αυτά τα μεθυσμένα τέρατα επέβαλαν την τελεία ακινησία στα θεσπέσια σώματα
με τον πόνο ή το φόβο του ζεστού αίματος.

Καιρός να εκδικηθούμε.

Κάτω απ’ τους δρόμους

Στα έγκατα χωραφιών και νερών

Γεννιέται και κοιμάται

η Δύναμη.