Μια περίεργη γλώσσα ψιθύρων
ηχεί από χιλιάδες στόματα
Σέρνεται σα φίδι γέρικο
της πολιτείας μας κραταιό σύμβολο.
Εύκολα ξιπάζονται όσοι ηγούνται της ψιθυριστής οργής
τελάληδες και ακόλουθοι αυτοί του πλήθους
ταξιδεύουν
με γόνατα γυμνασμένα στις λαθραίες υποκλίσεις
μπρος στον αυτοκράτορα και στους θεούς
– αυστηρώς και μόνον εντός των ανακτόρων φυσικά –
Αυτές τις μέρες της Γέννησης
Θα πρέπει
τα εμπορεύματα να αγιάζονται
Με τις ψυχές σε ανάταση στις λαμπρές εκκλησιές
Τα θεία βρέφη από πλαστικό θαυματοποιούν με τους συμβολισμούς τους το εμπόριο των επίγειων παραδείσων
Φώτα και δρόμοι
Να πορεύονται οι μάγοι των πολύτιμων δώρων
στις ανθηρές συνοικίες όπου γεννιούνταν οι ροδαλοί χριστούληδες
παρά στις λάσπες των πεινασμένων μικρών θεών.
Πόση δικαίωση της ιερότητας και της ευσέβειας
ας μετρήσουμε τώρα.
Η καταιγίδα των ωραίων λέξεων
γκρεμίζει κάθε ανάγκη σιωπής.
Καινή Ποίηση φτιάχνουν οι πληρωμένοι τεχνίτες των εικόνων,
συνοδεύοντας τις μαγικές ιαχές στην έφοδο της απληστίας.
Παιδάρια και φαύλοι φωνασκούν στην Αγορά
στα άβουλα πλήθη υπόσχονται τιμές, άδολη αγάπη με λιγοστό πονηρό λυρισμό,
αρκεί ο Ηγεμών κι οι Εκλεκτοί να χορτάσουν,
χορτάτοι να πολεμήσουν για τους πεινασμένους
κι ύστερα βλέπουμε… (18.1.2015)
Τα κίτρινα στάχια σαπίζουν τα βράδια
από την αλμύρα που κουβαλούν
όλοι αυτοί οι περίεργοι άνεμοι της Ανατολής.
Θυσίες χάρισμα στο καλοκαίρι
Φεύγει κι έρχεται η πυρά του δαιμονικά
Τα μεσημέρια όλοι οι ίσκιοι ανεξαιρέτως καίγονται.
Δε μιλούν, δεν κινούνται, δε συνωμοτούν.
Η πάμφωτη πολιτεία των ανέμων ερειπώθηκε.
Οι ποιητές της, σαν άφθονοι κόκκοι άμμου στρατεύτηκαν,
παρήλαυναν με ηλίθια βλέμματα σαν ήρωες
πριν αντικρύσουν το αλώνι της μάχης.
Έξω απ΄τα τείχη παραμονεύουν οι εχθροί,
διασκεδάζουν στα εύθυμα πανηγύρια των προσκυνημένων.
Περπατούσαμε την ανηφόρα
ανεβαίνοντας
– με τις ψυχές μας βουβές –
κοιτώντας πίσω
είδαμε
την κοιλάδα να βυθίζεται στην πάχνη
τα δέντρα να υποφέρουν στα ξεφλουδισμένα τους σώματα,
τα άνθη να ευωδιάζουν στην αθωότητά τους
τα αδέσποτα σκυλιά να χαμηλώνουν το κεφάλι
Εν εκστάσει αυτός ο γύρω κόσμος
κι ο δρόμος στίβος σκληρός.
« Αγωνίζεται το φως να μην πνιγεί στη λάσπη»
Δεν άντεξες την πίκρα
Των χλευασμών μες τις ωδές των πουλιών,
Έγειρες στη συγχώρεση
Όπως σεμνά ο πελαργός
δίνει τροφή το αίμα του
στους πεινασμένους νεοσσούς του.
Οι δεξαμενές των σκιών θα δεχτούν τα κορμιά των αδικοχαμένων ξένων
Τα αμέτρητα, άφωνα, αργόσυρτα πλήθη τους οδοιπορούν
Μέσα στην κοίτη του θεϊκού ποταμιού
πειθήνιοι τράχηλοι σκλάβων, μαζί και νεαρές μητέρες, περπατούν ομοιόμορφα κάτω από το φέγγος μιας α-νόητης δύναμης
Στον κόρφο τους βυζαίνουν άπνοα βρέφη
Ασάλευτα υποκρίνονται τη συνέχεια της ζωής.
Σαπισμένοι οι τροχοί των ξύλινων αρμάτων μας,
υποταγμένη ύλη στην αλμύρα πάνθεων κυμάτων’
δεν δύνανται να φέρουν κανέναν ένδοξο αναβάτη
δεν δύνανται να στηρίξουν καμιά έφοδο την ώρα της μάχης.
Περήφανοι διαβαίναμε τον τρωικό κάμπο
ειρωνικά χαμογελώντας στα παραμιλητά των ταπεινωμένων
σκυλεύοντας με λύσσα τις ωραίες πανοπλίες τους.
Ο χαλκός, οξειδωμένος απ’ τα χρόνια λιὠνει τώρα μαζί με τη σάρκα των φρουρών μας
Αυτοί, φύλακες πιστοί, υπομένουν με ήρεμη αγωνία στ’ακρογυάλι τη σιγή
όταν ακούγεται το σιωπητήριο του θανάτου.
Παραδέξου:
Είναι το φως που τρέφει τα δέντρα,
Δε γίνεται να τυφλωθούμε περισσότερο,
έχουν χαραχτεί οι δρόμοι
Όσο να περπατήσουμε πάνω στα μάρμαρα των προγόνων,
οι αυλακιές από τα ατσάλινα, λαμπερά υνιά μας δεσμεύουν
αυστηρά μετρώντας τα βήματά μας.
Κένταυροι ψωνίζουν γυαλικά
για να στολίσουν τα κορμιά των νυμφών στα νοητά μας δάση
Με τα κοφτερά αναρίθμητα θραύσματα, έργα των οπλών τους
αυτά τα μεθυσμένα τέρατα επέβαλαν την τελεία ακινησία στα θεσπέσια σώματα
με τον πόνο ή το φόβο του ζεστού αίματος.
Καιρός να εκδικηθούμε.