Καραβάνι απελεύθερων (σελ. 24). Οι αιχμάλωτοι, αφού έμειναν υπόδουλοι για όσο χρειάστηκε να εξαθλιωθούν, αφέθηκαν τάχα ελεύθεροι από τους δυνάστες τους για να ξεκινήσουν τη μαρτυρική τους πορεία μέσα στην ξεραμένη κοίτη του ποταμού. Διωγμένοι από την πατρώα γη πορεύονται βασανιστικά. Ο διωγμός, κι ύστερα η πορεία της απελπισίας και του θανάτου: το σταθερό σχήμα εξόντωσης της ιστορίας που εφαρμόζουν, όσοι ενδύονται το μανδύα των νικητών, απέναντι στους ηττημένους. Το φως υπάρχει με τη μορφή του καύματος που επιτείενει το βασανισμό τους προκαλώντας δίψα και εξάντληση, δηλαδή υπάρχει ως προμήνυμα θανάτου. Στο όραμα του ποιητή περιέχονται όλα τα οράματα λύτρωσης των βασανισμένων.

Σελ. 23: «Θαλυκροί»: διάπυροι, άλλη σημασία: αναιδείς.

Το θάμβος του καύματος (σελ.25 -27). Η δοκιμασία και η απελπισία της οδοιπορίας. Ο μύθος πανταχού παρών δοκιμάζει τις ψυχές των εγκλωβισμένων στην άνυδρη κοίτη του Σπερχειού.  Ζουν ανάμεσα στον πόνο, το φόβο των δεσμωτών τους και των βαρβάρων εχθρών τους που καιροφυλακτούν στις όχθες για να τραφούν από τη σφαγή τους, και τα όνειρα, τις ψευδαισθήσεις του  νου λόγω της εμμονής και της αγωνίας τους για λύτρωση. Το ποτάμι έχει χάσει κάθε δύναμη ζωής που διέθετε στο παρελθόν. Έχει μεταβληθεί σε μια φυλακή θανάτου, σε πεδίο βασάνων για τους οδοιπόρους οι οποίοι συνεχώς αναπολούν τη ζωτική του δύναμη.  Οδοιπόροι και διώκτες δεν έχουν ονόματα, αλλά ο ποιητής βλέπει τα πάθη τους, εισέρχεται στις σκέψεις και στους φόβους τους, γίνεται ένας από αυτούς διεισδύοντας στα όνειρά τους και συμπάσχοντας με τη μοίρα τους.  Η πορεία είναι τυραννική, βασανιστική και ατέλειωτη. Οι οδοιπόροι συναντούν μορφές των αρχαίων μύθων που συνδέονται με το Σπερχειό και τους τραγικούς ποιητές. Όλες, μορφές ψυχών  βασανισμένες είτε από «ίδιαις αμαρτίαις» είτε από το φταίξιμο άλλων. Ο ποιητής ιστορεί τον πόνο του ανθρώπου με τις αναπαραστάσεις των μύθων που ανασύρει από την μυθολογική και ιστορική του συνείδηση αναμειγνύοντάς τους με το παρόν για να αναδειχθεί το, κατά Σεφέρη, «πανάρχαιο δράμα» , όπως το ζει ακόμη σήμερα η εξαθλιωμένη ανθρώπινη ύπαρξη, έρμαιο της ανωνυμίας και των κυνικών μορφών εξουσίας που καταστρέφουν κάθε δημιουργική δύναμη της ατομικής ή της συλλογικής ψυχής.  Ελπίζουν στην ανάσταση των ηρώων του παρελθόντος.

Σελ. 25: το σωστό: παλίνδρομα, αντί: πανίνδρομα (παρόραμα).

Η σπορά (Σελ. 27). Το όνειρο για την έναρξη μιας καινούργιας ζωής, η σφραγίδα της γέννησης νομιμοποιημένη από την αποκαλυπτική εξαγγελία-εντολή των αγγέλων με τη μορφή των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ. Πρότυπο περιγραφής τους: οι μορφές των «Αρχαγγέλων»  του Νικολάου Γύζη από τον ανολοκλήρωτο πίνακά του :« Μελέτη για τη Θεμελίωση της Πίστεως» , 1894-1895:

          

Σελ. 26: «δύναμη των αξίνων»: έκφραση που παραπέμπει σε αδέξια αρχαιολογική ανασκαφή όπου η σκαπάνη καταστρέφει τα ευρήματα.

Σελ. 28: «Ἐδόθη ὑμῖν τόπος, ἐπληρώθη ὑμῶν πόνος»: σας δόθηκε τόπος, εκπληρώθηκε ο πόνος (ή ο κόπος) σας.

Τυφλοί θεατές (σελ. 28). Οι οδοιπόροι στοιβάζονται στο κοίλον ενός αρχαίου θέατρου σε μια προσπάθεια των δημίων τους να χειραγωγήσουν, με το  ελεγχόμενο θέαμα, το όνειρο της νέας πολιτείας που τους έδωσε την προηγούμενη νύχτα ο ποιητής με τις εικόνες της σποράς. Η τέχνη του δράματος εκφυλίζεται τελικά σε ένα ξέσπασμα ωμής βίας. Η άγρια ταπείνωση των «απείθαρχων» θεατών προκαλεί τη σκέψη και την έναρξη της διαπραγμάτευσης του θανάτου.

Σελ. 28: «κωνίων»: κωνία: τα κύτταρα του αμφιβληστροειδούς που είναι υπεύθυνα για την αντίληψη των χρωμάτων.

Πρωραίες γοργόνες (σελ. 30). Διαπραγμάτευση του θανάτου 1η με το μοτίβο του άδοξου θανάτου των ναυτικών που, περιπλανώμενοι διαρκώς, παραδόθηκαν στα πάθη της  σάρκας, έζησαν εφήμερους, φτηνούς και ανεκπλήρωτους έρωτες, τους οποίους τελικά εξιδανικεύουν από ανάγκη ως αληθινούς και πραγματικούς.

Σελ. 30: «Νηρηϊδες»: θαλάσσιες θεότητες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, κόρες του Νηρέα και της ωκεανίδος Δωρίδας- εγγονές του Ωκεανού. Ο Ησίοδος ονομάζει 50. Καθεμιά συμβολίζει και μια κατάσταση της θάλασσας. Ήταν αθάνατες, εκπληκτικής ομορφιάς γυναικείες μορφές που μόνον κάποιοι σημαντικοί θνητοί μπορούσαν να έχουν συζύγους τους, όπως ο Πηλέας τη Θέτιδα ή ο Αιακός την Ψαμάθη.

Ο Πάσχων Ακρίτης (Σελ. 31). Διαπραγμάτευση του θανάτου 2η: ο ηρωικός θάνατος. Η αυτοθυσία   για τη διατήρηση της αξιοπρέπειας και η ηθική δύναμη ενάντια στην επιβίωση κατ’ επίδραση του ρομαντικού και ιδεαλιστικού ιδεώδους. (αξιοποίηση της ιστορίας: η ηθελημένη θυσία του τελευταίου έλληνα στρατιώτη, φρουρού της Ακρόπολης, Κωνσταντίνου Κουκίδη, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα τον Απρίλιο του ’41. Καταφυγή στα εξυψωμένα πρότυπα της συλλογικής συνείδησης για να εκτονωθεί το άγχος του θανάτου μέσω της ταύτισης με μορφές ηρώων όπως ο Κ. και ο Διγενής Ακρίτας).

Εξόδιον μέλος (σελ. 32). Η τελική διαπραγμάτευση του θανάτου: από το αβέβαιο στη βεβαιότητα, στωική αποδοχή και απόπειρα για εξωραϊσμό με αναφορές σε ανώδυνες, σχεδόν ειδυλλιακές εικόνες και σύμβολα της σωτηρίας ή της νίκης πάνω στο θάνατο: «ιχθύς» (=Ιησούς  Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ), «αμπέλια»: εγώ ειμί η άμπελος…