Αφού πεθάνει άδοξα, αδωροδόκητος ο αρχηγός /

βασανιστές στυγνοί των αιχμαλώτων, /

ακόλαστοι και φερέλπιδες /

θα ξεκινήσουμε για τη νέα μας δόξα./

Αδίστακτοι, με την ίδια ορμή /

ημέρες και νύχτες κωπηλατώντας /

για να πεθάνουμε στις άσκεπες τρώγλες των λατομείων /

από το πνίγος και τη θέρμη./

Θα κλέψουμε την αδειανή κοτύλη  του τυφλωμένου συντρόφου /

δε θα γυρίσουμε ποτέ στην πατρίδα ούτε θα ονειρευτούμε

την ταπείνωση του νόστου./

Αδικήσαμε χωρίς οίκτο, η Κόλαση μας συνέβη.

(Αυλητής, Α, σ.17-18)